ΟΙΚΟΙ
Άγγελος πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη
ειπείν τη θεοτόκω το "χαίρε"
και συν τη ασωμάτω φωνή
σωματούμενόν σε θεωρών, κύριε,
εξίστατο και ίστατο, κραυγάζουν προς αυτήν τοιαύτα
χαίρε, δι' ης η χαρά εκλάμψει
χαίρε, δι' ης η αρά εκλείψει
χαίρε, του πεσόντςο Αδάμ η ανάκλησις
χαίρε, των δακρύων της Εύας η λύτρωσις
χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς
χαίρε, βάθος δυσθεώρητος και αγγέλων οφθαλμοίς
χαίρε, ότι υπάρχεις βασιλέως καθέδρα
χαίρε , ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα
χαίρε, αστήρ εμφαίνων τον ήλιον
χαίρε, γαστήρ ενθέου σαρκώσεως
χαιρε, δι' ης νεουργείται η κτίσις
χαίρε, δι' ης βρεφουργείται ο κτίστης
χαίρε, νύμφη ανύμφευτε.

Βλέπουσα η αγία εαυτήν εν αγνεία
φησί τω Γαβριήλ θαρσαλέως
το παράδοξόν σου της φωνής
δυσπαράδεκτόν μου τη ψυή φαίνεται
ασπόρου γαρ συλλήψεως την κύησιν πώς λέγεις κράζων
Αλληλούϊα

Γνώσιν άγνωστον γνώναι η παρθένος ζητούσα
εβόησε προς τον λειτουργούντα
εκ λαγόνων αγνών υιόν
πως έστι τεχθήναι δυνατόν; λέξον μοι
προς ήν εκείνος έφησεν εν φόβω, πλήν κραυγάζων ούτω
χαίρε, βουλής απορρήτου μύστις
χαίρε, σιγής δεομένων πίστις
χαίρε, βουλής απορρήτου μύστις
χαίρε, των θαυμάτων Χριστού το προοίμιον
χαίρε των δογμάτων αυτού το κεφάλαιον
χαίρε, κλίμαξ επουράνιε, η κατέβη ο Θεός
χαίρε, γέφυρα μετάγουσεα τους εκ γης προς ουρανόν
χαίρε, το των αγγέλων πολυθρύλλητον θαύμα
χαίρε, το των δαιμόνων πολυθρήνητον τραύμα
χαίρε, το φως αρρήτως γεννήσασα
χαίρε, το "πως" μηδένα διδάξασα
χαίρε, σοφών υπερβαίνουσα γνώσιν
χαίρε, πιστών καταυγάζουσα φρένας
χαίρε, νύμφη ανύμφευτε.

Δύναμις του υψίστου επεσκίασε τότε
προς σύλληψιν τη απειρογάμω
και την εύκαρπον ταύτης νηδύν
ως αγρόν υπέδειξεν ηδύν άπασι
τοις θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν εν τω ψάλλειν ούτως
Αλληλούϊα

Έχουσα θεοδόον η παρθένος την μήτραν
ανέδραμε προς την Ελισάβετ
το δε βρέφος εκείνης ευθύς
επιγνούν τον ταύτης ασπασμόν έχαιρε
και άλμασιν ως άσμασιν εβόα προς την θεοτόκον
χαίρε, βλαστού αμαράντου κλήμα
χαίρε, καρπού ακηράτου κτήμα
χαίρε, γεωργόν της ζωής ημών φύουσα
χαίρε, άρουρα βλαστάνουσα ευφορίαν οικτιρμών
χαίρε, τράπεζα βαστάζουσα ευθηνίαν ιλασμών
χαίρε, ότι λειμώνα της τρυφής αναθάλλεις
χαίρε, ότι λιμένα των ψυχών ετοιμάζεις
χαίρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα
χαίρε, παντός του κόσμου εξίλασμα
χαίρε, θεού προς θνητούς ευδοία
χαίρε, θνητών προς θεόν παρρησία
χαίρε, νύμφη ανύμφευτε.

Ζάλην ένδοθεν έχων λογισμών αμφιβόλων
ο σώφρων Ιωσήφ εταράχθη,
προς την άγαμον σε θεωρών
και κλεψίγαμον υπονοών, άμεμπτε
μαθών δε σου την σύλληψιν εκ πνεύματος αγίου έφη
Αλληλούϊα.

Ήκουσαν οι ποιμένες των αγγέλων υμνούντων
την ένσαρκον Χριστού παρουσίαν
και δραμόντες ως προς πο μένα
θεωρούσι τούτον ως αμνόν άμωμον
εν γαστρί Μαρίας βοσκηθέντα, ην υμνούντες είπον
χαίρε, αμνού και ποιμένος μήτηρ
χαίρε, αυλή λογικών προβάτων
χαίρε, αοράτων εχθρών αμωστήριον
χαίρε, παραδείσου θυρών ανοικτήριον
χαίρε, ότι τα ουράνια συναγάλλεται τη γη
χαίρε, ότι τα επίγεια συγχορεύει ουρανοίς
χαίρε, των αποστόλων το ασίγητον στόμα
χαίρε, των αθλοφόρων το ανίκητον θάρσος
χαίρε, λαμπρό της χάριτος γνώρισμα
χαίρε, δι' ης εγυμνώθη ο Άδης
χαίρε, δι' ης ενεδύθημεν δόξαν
χαίρε, νύμφη ανύμφευτε.

Θεοδρόμον ατέρα θεωρήσαντες μάγοι
τη τούτου ηκολούθησαν αίγλη
και ως λύχνον κρατούντες αυτόν
δι' αυτού ηρεύνων κραταιόν άνακτα
και φθάσαντες τον άφθαστον εχάρησαν, αυτώ βοώντες
Αλληλούϊα

Ίδον παίδες Χαλδαίων εν χερσί της παρθένου
τον πλάσαντα χειρί τους ανθρώπους
και δεσπότην νοούντες αυτόν,
ει και δούλου έλαβε μορφήν, έσπευσαν
τοίς δώροις θεραπεύσαι και βοήσαι τη ευλογημένη
χαίρε, άστέρος αδύτου μήτηρ
χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας
χαίρε, της απάτης την κάμινον σβέσασα
χαίρε, της τριάδος τους μύστας φωτίζουσα
χαίρε, τύραννον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής
χαίρε, κύριον φιλάνθρωπον επιδείξασα Χριστόν
χαίρε, η της βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας
χαίρε, η του βορβόρου ρυομένη των έργων
χαίρε, πυρός προσκύνησιν παύσασα
χαίρε, φλογός παθων απαλλάττουσα
χαίρε, πιστών οδηγέ σωφροσύνης
χαίρε, πασών γενεών ευφροσύνη
χαίρε, νύμφη ανύμφευτε.

Κήρυκες θεοφόροι γεγονότες οι μάγοι
υπέστρεψαν εις την Βαβυλώνα,
εκτελέσαντές σου το χρησμόν
και κηρύξαντές σε τον Χριστόν άπασιν,
αφέντες τον Ηρώδην ως ληρώδη, μη ειδότα ψάλλειν
Αλληλούϊα.

Λάμψας εν τη Αιγύπτω φωτισμόν αληθείας
εδίωξας του ψεύδους το σκότος
τα γαρ είδωλα ταύτης, σωτήρ,
μη ενέγκαντά σου την ισχύν πέπτωκεν
οι τούτων δε ρυσθέντες εβόων προς την θεοτόκον
χαίρε, ανόρθωσις των ανθρώπων
χαίρε, κατάπτωσις των δαιμόνων
χαίρε, της απάτης την πλάνην ποτήσασα
χαίρε, των ειδώλων τον δόλον ελέγξασα
χαίρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραώ τον νοητόν
χαίρε, πέτρα η ποτίσασα τους διψώντας την ζωήν
χαίρε, σκέπη του κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης
χαίρε, τροφής αγίας διάκονε
χαίρε, η γη της επαγγελίας
χαίρε, εξ ης ρέει μέλι και γάλα
χαίρε, νύμφη ανύμφευτε.

Μέλλοντος Συμεώνος του παρόντος αιώνος
μεθίστασθαι του απατεώνος,
επεδόθης ως βρέφος αυτώ
αλλ' εγνώσθης τούτω και Θεός τέλειος
διόπερ εξεπλάγη σου την άπειρον σοφίαν κράζων
Αλληλούϊα.

Νέαν έδειξε κτίσιν εμφανίσας ο κτίστης
ημίν τοίς υπ' αυτού γενόμενοις,
εξ ασπόρου βλαστήσας γαστρός
και φυλάξας ταύτην, ώσπερ ην, άφθορον,
ίνα το θαύμα βλέποντες υμνήσωμεν αυτήν βοώντες
χαίρε, το άνθος της αφθαρσίας
χαίρε, το στέφος της εγκρατείας
χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα
χαίρε, των αγγέλων τον βίον εμφαίνουσα
χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, εξ ού τρέφονται πιστοί
χαίρε, ξύλον ευσκιόφυλλον, υφ' ού σκέπονται πολλοί
χαίρε, κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις
χαίρε, απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις
χαίρε, κριτού δικαίου δυσώπησις
χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις
χαίρε, στολή των γυμνών παρρησίας
χαίρε, στοργή πάντα πόθον νικώσα
χαίρε, νύμφη ανύμφευτε.

Ξένον τόκον ιδόντες ξενωθώμεν του κόσμου,
τον νουν εις ουρανός μεταθέντες
διά τούτο γάρ ο υψηλός Θεός
επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος,
βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος τους αυτώ βοώντας
Αλληλούϊα.

Όλος ην εν τοίς κάτω και των άνω ουδ' όλως
απήν ο απερίγραπτος λόγος
συγκατάβασις γαρ θεϊκή,
ου μετάβασις δε τοπική γέγονε,
και τόκος εκ παρθένου θεολήπτου ακουούσης ταύτα
χαίρε, θεού αχωρήτου χώρα
χαίρε, σεπτού μυστηρίιου θύρα
χαίρε, των απίστων αμφίβολον καύχημα
χαίρε, όχημα πανάγιον του επί των Χερουβίμ
χαίρε, οίκημα πανάριστον του επί των Σεραφίμ
χαίρε, η ταναντία εις ταυτό αγαγούσα
χαίρε, η παρθενίαν και λοχείαν ζευγνύσα
χαίρε, δι' ης ελύθη παράβασις
χαίρε, δι' ης ηνοίχθη παράδεισος
χαίρε, η κλείς της Χριστού βασιλείας
χαίρε, ελπίς αγαθών αιωνίων
χαίρε, νύμφη ανύμφευτε.

Πάσα φύσις αγγέλων κατεπλάγη το μέγα
της σης επανθρωπήσεως έργον
τον απρόσιτον γαρ ως θεόν
εθεώρει πάσι προσιτόν άνθρωπον,
ημίν μεν συνδιάγοντα, ακούοντα δε πάρα πάντων
Αλληλούϊα.

Ρήτορας πολυφθόγγους ως ιχθύας αφώνους
ορώμεν επί σοί, θεοτόκε
απορούσι γαρ λέγειν το "πώς
και παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας"
ημείς δε το μυστήριον θαυμάζοντες πιστώς βρώμεν
χαίρε, σοφίας θεού δοχείον
χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον
χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα
χαίρε τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα
χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί
χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα
χαίρε, των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα
χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα
χαίρε, πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα
χαίρε, ολκάς των θελόντων σωθήναι
χαίρε, λιμήν των του βίου πλωτήρων
χαίρε, νύμφη ανύμφευτε.

Σώσαι θέλων τον κόσμον ο των όλων κοσμήτωρ
προς τούτον αυτεπάγγελτος ήλθε
και ποιμήν υπάρχων ως θεός
δι' ημάς εφάνη καθ' ημάς άνθρωπος
ομοίω, γαρ το όμοιον καλέσας ως Θεός ακούει
Αλληλούϊα

Τείχος ει των παρθένων, θεοτόκε παρθένε,
και πάντων των εις σε προστρεχόντων
ο γαρ του ουρανού και της γης
κατεσκεύασέ σε ποιητής, άχραντε,
οικήσας εν τη μήτρα σου και πάντας σου προσφωνείν διδάξας
χαίρε, η στήλη της παρθενίας
χαίρε, η πύλη της σωτηρίας
χαίρε, αρχηγέ νοητής αναπλάσεως
χαίρε, χορηγέ θεϊκής αγαθότητος
χαίρε, σύ γαρ ανουθέτησας τους συληθέντας τον νουν
χαίρε, η τον φθορέα των φρενών καταργούσα
χαίρε, η τον σπορέα της αγνείας τεκούσα
χαίρε, παστάς ασπόρου νυμφεύσεως
χαίρε, πιστούς κυρίω αρμόζουσα
χαίρε, καλή κουροτρόφε παρθένων
χαίρε, ψυχών νυμφοστόλε αγίων
χαίρε, νύμφη ανύμφευτε.

Ύμνος άπας ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων
των πλήθει των πολλών οικτιρμών σου
ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς
αν προσφέρωμέν σοι, βασιλεύ άγιε,
ουδέν τελούμεν άξιον, ων δέδωκας ημίν τοις σοί βοώσιν
Αλληλούϊα.

Φωτοδόχον λαμπάδα τοις εν σκότει φανείσα
ορώμεν την αγίαν παρθένον
το γάρ άϋλον άπτουσα φως
οδηγεί προς γνώσιν θεϊκήν άπαντας,
αυγή τον νουν φωτίζουσα, κραυγή δε τιμωμένη ταύτη
χαίρε, ακτίς νοητού ηλίου
χαίρε, βολίς τους αδύτου φέγγους
χαίρε, αστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα
χαίρε, ως βροντή τους εχθρούς καταπλήττουσα
χαίρε, ότι τον πολύφωτον ανατέλλεις φωτισμόν
χαίρε, ότι τον πολύρρυτον αναβλύζεις ποταμόν
χαίρε, της κολυμβήθρας ζωγραφούσα τον τύπον
χαίρε, της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον
χαίρε, κρατήρ κερνών αγαλλίασιν
χαίρε, οσμή της Χριστού ευωδίας
χαίρε, ζωή μυστικής ευωχίας
χαίρε, νύμφη ανύμφευτε.

Χάριν δούναι θελήσας οφλημάτων αρχαίων
ο πάντων χρεωλύτης ανθρώπων,
επεδήμησε δι' εαυτού
προς τους αποδήμους της αυτού χάριτος
και σχίσας το χειρόγραφον ακούει παρά πάντων ούτως
Αλληλούϊα.

Ψάλλοντάς σου τον τόκον ανυμνούμεν σε πάντες
ως έμψυχον ναόν, θεοτόκε
εν τη ση γάρ οικήσας γαστρί
ο συνέχων πάντα τη χειρί κύριος
ηγίασεν, εδόξασεν, εδίδαξε βοάν σοι πάντας
χαίρε, σκηνή του Θεού και λόγου
χαίρε, αγία αγίων μείζων
χαίρε, κιβωτέ χρυσωθείσα τω πνεύματι
χαίρε, θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε
χαίρε, τίμιον διάδημα βασιλέων ευσεβών
χαίρε καύχημα σεβάσμιον ιερέων ευλαβών
χαίρε, της εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος
χαίρε, της βασιλείας το απόρθητον τείχος
χαίρε, δι' ης εγείρονται τρόπαια
χαίρε, δι' ης οι εχθροί καταπίπτουσι
χαίρε, χρωτός του εμού θεραπεία
χαίρε, ψυχής της εμής σωτηρία
χαίρε, νύμφη ανύμφευτε

Ω πανύμνητε μήτερ, η τεκούσα τον πάντων
αγίων αγιώτατον λόγον,
δεξαμένη την νυν προσφορά,
από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας
και της μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τους συμβοώντας
Αλληλούϊα.